Misschien hoor je dit vaak van anderen, of zeg je het tegen jezelf als er weer iets is gebeurd dat niet lekker zit. Die bloedband, dat idee dat je hebt meegekregen dat familie altijd alles met de mantel der liefde moet bedekken, maakt het lastig om eerlijk te voelen wat je voelt. "Ach ja, zo doet hij/zij altijd, je moet die opmerkingen met een korreltje zout nemen. Hij/zij had zelf ook geen makkelijke jeugd," denk je misschien. Al generaties is er gedoe in de familie. Maar die ene opmerking of blik raakt je dieper dan je wilt toegeven. Je voelt je weer dat kleine kind dat vecht om gezien te worden. Misschien kreeg je zelden complimenten of waardering, of voelde je je juist het zwarte schaap waar altijd iets mis mee was. Het lijkt alsof je nooit echt iets goed kunt doen in hun ogen. Maar naar anderen toe pronken ze met jou, alsof jouw prestaties vooral dienen om hun eigen perfecte plaatje te versterken.
 

Soms lijkt het zelfs alsof er niets echt is gebeurd. Na dat pijnlijke familiediner, appje of die ruzie wordt er simpelweg nooit meer over gepraat of wordt je compleet genegeerd. Iedereen doet alsof alles normaal is. Je krijgt vaak te horen dat je te gevoelig bent, dat je anders bent. "Je maakt van een mug een olifant," zeggen ze. Of: "Het was alleen maar een grapje, waarom overdrijf je zo?".  Je bent gaan geloven dat het probleem bij jou ligt, dat er iets mis is met jou, terwijl je intuïtief voelt dat er iets niet klopt. Waarom kun jij niet gewoon meedoen en het loslaten? En als je probeert te praten over wat je voelt, worden je herinneringen vaak in twijfel getrokken. "Dat is helemaal niet zo gebeurd," zeggen ze. Of: "Wat denk je wel niet? Ben ik soms een slechte moeder?", waardoor je je schuldig voelt en maar snel terugkrabbelt. En die momenten dat er wél excuses worden aangeboden lijkt het alleen maar de zoveelste poging om de situatie snel te lijmen, zonder echt verantwoordelijkheid te nemen en blijvende verandering toe te passen. 

​

“Ieder huisje heeft zijn kruisje”, zeggen ze. “Familie houdt van elkaar. Je moet elkaar accepteren zoals de ander is en elkaar niet proberen te veranderen.” Misschien denk je dat je niet mag klagen. Er zijn immers altijd mensen met veel ergere familieverhalen: mishandeling, misbruik, verslavingen, complete chaos. Bij jou is het toch niet zó erg? Je ouders hebben toch voor je gezorgd? Dus schuif je je eigen gevoelens opzij en probeer je dankbaar te zijn.

​

En eerlijk, er zijn heus ook zat leuke momenten, momenten waarop alles even normaal lijkt te zijn. Cadeautjes, ook al lijken ze meestal beter bij hen te passen dan bij jou. Ineens lieve hulp of samen eten en een film kijken. Samen lachen, al lachen jullie vooral veel oordelend over anderen. De momenten van plezier verwarren je: want waar het ene moment zo gezellig is, kan dit van het een- op andere moment omslaan en voel je weer die spanning in de lucht. Hierdoor ben je continue op je hoede en kan je nooit voluit genieten en ontspannen. Het voelt alsof je ouder twee gezichten heeft en je nooit weet welke je vandaag zal treffen. Die spanning voel je ook regelmatig in je lijf en zuigt onbewust meer energie van je weg dan je zelf beseft. Hierdoor ziet de wereld een kleinere versie van jou, dan je eigenlijk in je hebt. Maar die versie durf je niet te laten zien, uit angst voor de opmerkingen, blikken en afwijzing. Ergens, diep van binnen, knaagt het. Met jaloezie kijk je soms naar anderen die wél zo'n fijne band hebben met hun ouders. Je verlangt naar een moeder die je grootste cheerleader en vertrouwenspersoon is, en een vader die je beschermt.

​

Het voelt eenzaam, want wie begrijpt jou nou écht? Je slikt maar weer je woorden in, lacht mee om grappen die eigenlijk pijn doen, of laat soms dingen gebeuren waar je eigenlijk niet achter staat. Alles lijkt makkelijker dan het conflict aangaan. Elke keer die afwisseling tussen warmte en afstand, houdt je gevangen. Het is alsof je steeds opnieuw probeert die fijne momenten vast te houden, terwijl de pijnlijke patronen blijven terugkeren. Als piepkleine papercuts steken al die momenten jou, keer op keer. Voor buitenstaanders niet zichtbaar, jullie lijken het perfecte gezin. Maar jij voelt het.​